کجایی ای چراغ خانه ی من...
 

بعد تو دیگر هرشب مدینه شام غریبان است...

بعد تو خانه ی دلم غم خانه شده است  و کاشانه ام تاریک، مظلومه زهرایم...

بعد تو اشک دائمم کنار تربتت جاریست و روز و شب برای غربتت نوحه سرایی می کنم، ای کاش من جای تو سیلی می خوردم..

بعد تو چگونه بچه ها را ساکت کنم به آن ها چه بگویم؟ از کجا بگویم؟

ای شریک غمهایم، کجایی؟ علی بی تو چه کند؟

شام غریبان سحر ندارد/ اشک یتیمان اثر ندارد/ زهرای خوبم امشب کجایی...